Odpowiadając na Pani pytania na wstępie pragnę podkreślić, że Pani sytuacja nie jest prosta i nie należy podejmować pochopnych działań tak, aby nie wyłączyć sobie możliwości dochodzenia swoich praw, a tym samym praw dziecka. Po pierwsze podkreślić należy, że dyrektor szkoły powinien zadbać, aby obowiązujące dokumenty w szkole zawierały szczegółowe regulacje dotyczące procedury rozpatrywania skarg wobec nauczycieli. Stworzenie takich regulacji jest konieczne, ponieważ ustawa o systemie oświaty nie wskazuje, w jaki sposób dyrektor szkoły ma rozwiązywać sytuacje konfliktowe między nauczycielami a rodzicami lub opiekunami uczniów. Rodzice i opiekunowie uczniów mają prawo do składania skarg na nauczycieli. Wszelkie zarzuty należy przedstawić w takiej formie, aby nauczyciel miał możliwość ustosunkowania się do nich. Przyjęte dokumenty w szkole mogą więc nakazywać, aby wszelkie skargi, które będzie rozpatrywał dyrektor szkoły miały formę pisemną. Dyrektor szkoły odpowiedzialny za sprawowanie wewnętrznego nadzoru pedagogicznego ma obowiązek zbadania problemu i zajęcie stanowiska w sprawie zgłoszonej w skardze. Dla nauczycieli może oznaczać to dokonanie oceny pracy nauczyciela (art. 6a Karta Nauczyciela). Dyrektor szkoły może również podjąć decyzję o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. W sytuacji, gdy dyrektor szkoły uzna zarzuty rodziców lub opiekunów za słuszne, a problem dotyczy uchybienia godności zawodu nauczyciela lub wiąże się z zaniedbaniem obowiązków – wobec nauczycieli można wszcząć postępowanie dyscyplinarne na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela. Sposób rozpatrywania skarg powinny jednak określać obowiązujące dokumenty w szkole. Wówczas zasady postępowania będą jasne zarówno dla skarżących się rodziców, jak i dla nauczycieli wobec pracy których pojawiają się zastrzeżenia. Tak więc pierwszym krokiem w opisanej przez Panią sytuacji będzie złożenie oficjalnej skargi na nauczyciela/nauczycieli. Taka skarga nie może pozostać bez rozpoznania, a jednocześnie jej pisemna forma jest dla Pani dowodem, że sytuacja została przez Panią dostrzeżona, że zwracała Pani uwagę na nieprawidłowości w działaniu nauczycieli i że ewentualnie została zignorowana. Ważne jest bowiem, aby przyjąć właściwą kolejność działań. Jeśli dyrektor nie rozpatrzy skargi, albo w Pani mniemaniu rozpatrzy ją nieprzychylnie dla Pani – może Pani złożyć skargę do organu prowadzącego i kuratorium. Inną kwestią jest odpowiedzialność karna za znęcanie się nad uczniem lub naruszenie jego nietykalności cielesnej. Zgodnie z art. 207 § 1 osoba, która znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Pokrzywdzonym w tym przestępstwie może być zatem każda osoba nieporadna, także osoba niezwiązana ze sprawcą więzami rodzinnymi lub opieki. Pojęciu znęcania fizycznemu lub psychicznemu, zgodnie z jego znaczeniem w języku naturalnym doktryna i orzecznictwo nadała szerokie znaczenie. Sąd Najwyższy uznał, że ustawowe określenie znęcania się oznacza działania lub zaniechania sprawcy polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. W takiej sytuacji należałoby złożyć oficjalne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Z opisu zawartego w pytaniu wynika jednak, że prawdopodobnie policja odmówi wszczęcia postępowania karnego lub umorzy postępowanie po przysłuchaniu świadków i zapoznaniu się z obdukcją lekarską, jeśli została ona wykonana. Jeśli dziecko zostało przez kogoś „poszarpane”, ale nie spowodowało to żadnych skutków w postaci „naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia, trwających nie dłużej niż 7 dni”, to nie będzie można zarzucić sprawcy zdarzenia, że dopuścił się czynu określonego w art. 157 § 2 Kodeksu karnego. W takim przypadku będzie Pani mogła wystąpić z prywatnym aktem oskarżenia, opierając się na art. 217 § 1 Kodeksu karnego, który przewiduje, iż „kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Ściganie przestępstwa przeciwko nietykalności cielesnej odbywa się z oskarżenia prywatnego i uregulowane jest w art. 485 i następnych Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z art. 488 § 1 tego kodeksu „policja na żądanie pokrzywdzonego przyjmuje ustną lub pisemną skargę i w razie potrzeby zabezpiecza dowody, po czym przesyła skargę do właściwego sądu”. Zgodnie z art. 487 kodeksu „akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie”. Niezależnie od zarzutów karnych, można przeciwko sprawcy wystąpić w pozwie z roszczeniami cywilnoprawnymi tzw. żądaniem odszkodowania – jeśli przykładowo w wyniku pobicia uszkodzeniu uległo ubranie, itd. Przede wszystkim jednak można żądać zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę (cierpienia fizycznego i psychicznego). Proszę jednak pamiętać, że aby wnieść sprawę czy to karną, czy cywilną musi Pani dysponować dowodami przeciwko sprawcy. Obawiam się, że słowa dziecka nie będą tu wystarczające. Dobrze byłoby mieć jeszcze jakichś świadków całego zajścia. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .ADHD — rozpoznanie u dzieci Kraków — w naszej poradni wystawiamy pisemne opinie honorowane przez prywatne i publiczne instytucje, które można okazać w szkole dziecka, poradni psychologiczno-pedagogicznej lub przed komisją ds. orzekania o potrzebie kształcenia indywidualnego. Dokument wystawiany na koniec cyklu spotkań jest wliczony w
Zobacz prace podzielone tematami: 01 - Administracja 02 - Analiza: ekonomiczna, finansowa, wskaźnikowa 03 - Bankowość, Kredyty 04 - Bezrobocie 05 - Bezpieczeństwo i Higiena Pracy 06 - Biznes plany 07 - Budownictwo i Architektura 08 - Budżet: miasta, powiatu, gminy, państwa 09 - Controlling 10 - Koszty, Audyt 11 - Pielęgniarstwo, Fizjoterapia, Dietetyka, Farmacja i Medycyna 12 - Faktorinng, Outsourcing 13 - Finanse 14 - Gastronomia, Hotelarstwo 48 - Historia 46 - Informatyka, Internet 15 - Inwestycje, MŚP 16 - Joint Venture, Prywatyzacja, BIZ 17 - Jakość 18 - Komunikacja społeczna 19 - Leasing 47 - Literatura 20 - Negocjacje, Konflikty 21 - Nieruchomości 22 - Marketing, Promocja, Reklama, Produkt 23 - Mechanika, Motoryzacja 24 - Ochrona Środowiska, Ekologia 25 - Pedagogika 26 - Podatki 27 - Politologia, Terroryzm, Dziennikarstwo 28 - Prawo, Przestępczość 29 - Psychologia 30 - Public relations 31 - Rachunkowość 32 - Resocjalizacja 33 - Rolnictwo 34 - Rynki finansowe, Instrumenty finansowe, Giełda 35 - Samorządy 36 - Socjologia 37 - Stosunki międzynarodowe, Handel zagraniczny 38 - Transport, Logistyka, Dystrybucja 39 - Turystyka, Agroturystyka 40 - Ubezpieczenia, Emerytury, Renty, Służba zdrowia 41 - Unia Europejska, Unia Walutowa, Euro, Fundusze Unijne 42 - Wychowanie fizyczne 43 - Zarządzanie, Organizacja, ZZL: Rekrutacja, Selekcja, Szkolenia, Motywowanie, Wynagradzanie, Ocenianie 44 - Strategie 45 - Inne 00 - Pokaż wszystkie prace Numer pracy: 2927 Temat pracy: Sytuacja dziecka z ADHD w szkole. Liczba stron: 56 Spis treści / plan pracy: Wstęp.........2 Rozdział 1. Zrozumieć ADHD Istota ADHD.........4 Przyczyny występowania zaburzenia.........6 Objawy ADHD.........9 Diagnoza ADHD.........14 Metody diagnozowania.........16 Współwystępowanie innych zaburzeń.........19 Rozdział 2. Uczeń z ADHD Edukacyjne potrzeby dziecka z ADHD.........22 Dostosowanie otoczenia do dziecka nadpobudliwego.........23 Wpływ zaburzenia na naukę szkolną.........26 Praca licencjacka nauczyciela z dzieckiem nadpobudliwym.........31 Klasa integracyjna jako środowisko dla dziecka zaburzonego.........35 Rozdział 3. Metody leczenia ADHD Farmakologiczna pomoc dziecku.........38 Psychologiczna pomoc dziecku.........41 Praca licencjacka rodziców z dzieckiem nadpobudliwym.........47 Współpraca rodziców z nauczycielami......... 50 Zakończenie.........53 Bibliografia.........57
ADHD to zespół objawów, z których czasem się wyrasta, ale które są i nie można ich zmienić, można natomiast modyfikować otoczenie, stwarzając dziecku korzystniejsze warunki zdobywania wiedzy i przebywania w grupie. Jedną z podstawowych zasad pracy z dzieckiem nadpobudliwym jest fakt, że ADHD stanowi problem, nie wymówkę.
Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 5 marca 2015 roku. Zasady pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo (ADHD) W dzisiejszych czasach coraz więcej dzieci przejawia zachowania nadpobudliwe. Nie są znane jednoznaczne przyczyny występowania ADHD, jednak badacze wymieniają czynniki mogące przyczynić się do powstawania tego zaburzenia: czynniki genetyczne, środowisko społeczne, dieta. Nadpobudliwość psychoruchowa to zaburzenie charakteryzujące się triadą objawów: zaburzenie koncentracji uwagi, nadaktywność i impulsywność. Zaburzenie uwagi rozumiane jest jako słabsza zdolność do koncentrowania się na określonym zadaniu. Dziecko bardzo szybko się rozprasza, ma problem z utrzymaniem uwagi na jednym bodźcu. Często zapomina polecenia, ma trudności z zastosowaniem się do następujących po sobie instrukcji. Uczeń ma problemy ze zorganizowaniem sobie pracy, nauki i zabawy, gubi i zapomina rzeczy. Często nie kończy rozpoczętej pracy, przechodzi do wykonywania kolejnej czynności nie kończąc poprzedniej. Nadmierna impulsywność to brak zdolności do zahamowania reakcji. W rezultacie dziecko działa pod wpływem impulsu, nie zastanawiając się. Często wyrywa się do odpowiedzi, zanim pytanie zostanie zadane w całości. Ma trudności z zaczekaniem na swoją kolej, np. podczas gier, jest nadmiernie gadatliwe. Nie umie planować swoich działań. Nadruchliwość jest to nadmierna i niczym nie uzasadniona aktywność ruchowa w porównaniu z rówieśnikami. Przejawia się w częstej potrzebie ruchu, nadaktywności ruchowej podczas siedzenia (wiercenie się, kręcenie, machanie nogami), częstym wstawaniu z miejsca. Dziecko manipuluje różnymi przedmiotami, np. przyborami szkolnymi, jest nadmiernie gadatliwe i hałaśliwe podczas pracy, zaczepia i potrąca innych. Powyższe objawy zmieniają funkcjonowanie dziecka w sferze motorycznej, poznawczej i emocjonalnej. Efektem tego jest najczęściej nieprawidłowe funkcjonowanie dziecka w środowisku domowym i szkolnym. Niezmiernie ważne jest, aby ucznia z ADHD objąć wszechstronną opieką psychologiczno-pedagogiczną w celu przeciwdziałania niepowodzeniom szkolnym. Bardzo pomocne może okazać się tu opracowanie zasad wprowadzających w życie szkolne ucznia specyficzne reguły postępowania. Praca z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo – zasady 1. Zasada regularności Działania powinny mieć miejsce w ustalonym rytmie, należy unikać gwałtownych i radykalnych zmian, aby zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i stałości. 2. Zasada powtórzeń Należy wielokrotnie powtarzać jasne i proste polecenia, a także upewniać się, czy dziecko je zrozumiało. 3. Zasada jasno sprecyzowanych reguł i norm 4. Zasada konsekwencji działania Należy spokojnie i konsekwentnie egzekwować ustalone zasady, a także wdrażać ucznia do kończenia podjętego działania. 5. Zasada indywidualizacji Polega na dostosowaniu warunków kształcenia do możliwości psychofizycznych i tempa pracy dziecka. 6. Stosowanie wzmocnień pozytywnych Wskazane są częste nagrody (np. pochwała, uśmiech, przytulenie lub drobne nagrody materialne) nawet za przejawy pożądanego zachowania. 7. Odpowiednia struktura zewnętrzna Należy odpowiednio przygotować miejsce pracy dziecka, ograniczyć bodźce rozpraszające uwagę. 8. Właściwa komunikacja Chodzi tu o słuchanie ucznia, a także o przekazywanie komunikatów odnośnie zachowania ucznia w danej chwili. 9. Stwarzanie sytuacji zapewniających sukces 10. Aktywizowanie dziecka poprzez organizowanie dodatkowych aktywności pozwalających na rozładowanie emocji 11. Zasada naprzemiennego wysiłku i relaksu 12. Zasada dostosowania struktury zajęć Należy naprzemiennie stosować zajęcia spokojne oraz wymagające aktywności ruchowej oraz dopilnować, czy uczeń zapisał pracę domową. 13. Zasada współpracy z rodzicami ucznia Pamiętajmy, że dziecko z ADHD potrzebuje naszej pomocy – akceptacji, empatii i otwartości na jego problemy. Literatura Al-Khamisy D. i Gosk U., Model pracy z uczniem z ADHD [w:] Podniesienie efektywności kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Ministerstwo Edukacji Narodowej Wójcik A., Praca z dzieckiem z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej [w:] Diagnoza i rewalidacja indywidualna dziecka ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi pod red. M. Klaczak i P. Majewicza, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2006 formułowali własne prawa. Osobami nar uszającym i prawa dziecka byli – w relacji. badanych studentów – nauczyciel e (4 7 osób – 85,45% tych, którzy stwierdzil i fakt. łamania ich praw 7-letni Kuba ma ADHD. Wczoraj poszedł do pierwszej klasy. Jego mama Anna obawia się, że kadra nie jest przygotowana na pracę z takim (imię matki i dziecka zostało zmienione) słyszała już setki uwag pod adresem zachowania swojego syna. Kuba ma ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchową z zaburzeniami koncentracji uwagi. Nazwa mówi sama za siebie. Dla niezorientowanych chłopiec jest po prostu niegrzeczny. Nie wiedzą, że to chorobaDzieci z ADHD diagnozuje Poradnia Zdrowia Psychicznego w Toruniu. - Nie prowadzimy statystyk, ale mogę powiedzieć, że jest ich sporo - mówi Barbara Rolka-Ragina, kierownik tej poradni. Takie dzieci można więc spotkać w wielu uczeń z nadpobudliwością psychoruchową zachowuje się specyficzne. Bez pozwolenia opuszcza ławkę, nie potrafi poczekać na swoją kolej, często też przerywa innym. Stanowi zatem wyzwanie dla wielu nauczycieli i niestety, problem dla całej nie jest obowiązkiemKuba wczoraj po raz pierwszy poszedł do Obawiam się, że nauczyciele nie będą potrafili pracować z takim uczniem. Wiele zależy od podejścia. Trzeba w końcu pogodzić się z tym, że dzieci z ADHD są i nie obwiniać za ich zachowanie rodziców - mówi Anna. Nauczyciel, do którego klasy trafia dziecko z ADHD formalnie nie musi mieć żadnego specjalnego Szulc, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w Toruniu mówi: - Nasi nauczyciele doskonale zdają sobie sprawę z tego, że uczeń z ADHD nie może być przyczyną narzekań. Dwa lata temu jej kadra przeszła kurs postępowania z takim dzieckiem. - Mieliśmy wtedy w szkole ucznia z nadpobudliwością, dlatego się na to zdecydowaliśmy - dodaje pani dyrektor. Innym dzieciom jednak trudno było go zaakceptować. - Dostałam petycję od pozostałych rodziców z wnioskiem o usunięcie tego dziecka z klasy - mówi pani dyrektor. Nie zrobiła tego. Potrafiła wytłumaczyć im, że uczeń zachowuje się nieznośnie z powodu choroby. Przydałby się asystentAnna Kłobukowska, szefowa toruńskiej oświaty wyjaśnia, że zarówno dyrektor szkoły, jak i miasto dysponują pieniędzmi na szkolenia dla swoich w pracy z uczniem z nadpobudliwością, co przyznaje też Dorota Szulc, okazałby się nauczyciel wspomagający. Chętnych do pracy w charakterze asystenta dziecka z ADHD poszukuje właśnie Wrocławskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli. W Toruniu takich planów nie Anna Kłobukowska tłumaczy: - Nie mamy funduszy, by zatrudnić dodatkowych nauczycieli dla uczniów z ADHD. Najczęściej są one objęte dodatkową opieką, ale ze strony istniejącej już w szkole pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Rodzice dzieci z nadpobudliwością psychoruchową mogą też starać się o ich zapisanie do oddziału integracyjnego. Taka klasa liczy nie więcej niż 20 uczniów, a opiekuje się nimi dwoje z ADHD w mniejszych grupach czują się lepiej. Funkcjonowanie dzieci z ADHD w szkole / Aneta Paszkiewicz.// Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze. - 2011, nr 1, s. 32-37 27. Funkcjonowanie ucznia z ADHD w środowisku wychowawczym / Sonia Wawrzyniak.// Wychowanie na co Dzień. - 2011, nr 7-8, s. 37-44 28. Funkcjonowanie uczniów z zespołem ADHD w szkole / Bogumiła Bobik.// PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiNadpobudliwość i agresja u dzieci - problem ADHD * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Wśród dzieci sprawiających kłopoty wychowawcze jest grupa jest grupa charakteryzująca się określonymi cechmi zachowania. Są to dzieci niespokojne, nadmiernie ruchliwe, o zmiennych nastrojach i agresywne. Problem ten obecnie stał się bardzo wazny, gdyz zjawisko nadpobudliwości i agresji występuje coraz częściej. Zachęcam Państwa do zapoznania się z tym zagadnieniem. Skrót ADHD pochodzi od angielskiej nazwy Attention Deficyt Hyperactivity Disorder – jego nazwą określamy zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniem koncentracji uwagi. Jest to zaburzenie występujące częściej u chłopców niż u dziewczynek. Jego etiologia nie została w pełni wyjaśniona, jednak wiadomo, że znaczną rolę odgrywają czynniki genetyczne. Udowodniono, że nadpobudliwość jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie czyli uwarunkowanym genetycznieNadruchliwość, impulsywność, zaburzenia koncentracji uwagi – oto charakterystyczne cechy zespołu ADHD. Stanowią one wyzwanie dla rodziców i pedagogów, dziecku z ADHD niejednokrotnie utrudniają naukę oraz nawiązanie prawidłowych relacji z rówieśnikami. Z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej często występują specyficzne trudności w uzyskiwaniu umiejętności przedszkolnych, a później szkolnych takie jak: dysleksja, dysgrafia oraz dyskalkulia. Nadpobudliwość i brak koncentracji uwagi – jest to schorzenie neurologiczne wpływające na zdolność koncentracji, kontrolę własnych reakcji, siłę i szybkość pobudzenia emocjonalnego. Problemy manifestują się w dwóch niezależnych kierunkach. Jeden obejmuje nadmierną motoryczną aktywność i zachowania impulsywne, drugi natomiast brak skoncentrowanej uwagi, dezorganizację aktywności celowej i niezdolność wypełniania zadań i poleceń. Dziecko agresywne powinno być przebadane pod tym kątem. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości musi otrzymać fachową pomoc. Uczeń, który nie potrafi siedzieć spokojnie przez 45 minut, nie zawsze jest niegrzecznym i złym dzieckiem. Brak pomocy i współpracy ze strony dorosłych pogłębia u takiego dziecka zachowania agresywne na wszystkich funkcjonujący układ nerwowy dziecka charakteryzuje się dużą siłą procesu pobudzania i hamowania oraz wysokim stopniem równowagi obu tych procesów, także średnim stopniem ich ruchliwości. Siła układu nerwowego wyraża się zdolnością komórek nerwowych do pracy. Równowaga rozumiana jest jako określony stosunek obu tych procesów do siebie. Natomiast ruchliwość to zdolność układu nerwowego do przechodzenia od stanu pobudzenia do hamowania. Z ADHD mamy do czynienia wówczas, jeśli dochodzi do procesów pobudzania nad procesami hamowania. Jeśli w fazie największego wzrostu mózgu występują jakieś przeszkody mogą one doprowadzić do zmniejszenia się liczby połączeń nerwowych oraz spowolnić biochemiczne procesy dojrzewania. To w rezultacie może spowodować zaburzenia procesów nerwowych i wpłynąć na opóźnienie kształtowania się mowy, czytania, pisania a także myślenia. Jest to jedna z przyczyn powstawania ADHD. Do innych możemy zaliczyć wspomniane już wcześniej czynniki genetyczne oraz uszkodzenia powstałe w życiu płodowym, a także w czasie porodu (np. niedotlenienie mózgu). Niejednokrotnie przyczyną ADHD stają się błędy wychowawcze i nerwowy tryb życia dziecka. Renata Strzyżewska – psycholog kliniczny z Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Poznaniu podaje, że DZIECKO MOŻE MIEĆ ADHD, gdy przez okres 6 miesięcy występuje u niego większość z następujących objawów:- ma zaburzenia koncentracji uwagi,- ma problem z organizowaniem sobie pracy,- nie lubi zajęć wymagających dłuższego wysiłku umysłowego,- często gubi przedmioty,- jest nadruchliwe (nie jest w stanie usiedzieć na jednym miejscu),- podczas zajęć wstaje od stolika,- jest impulsywne (wyrywa się do odpowiedzi zanim zostanie zadane pytanie),- ma kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej,- często przerywa rozmowę MOŻE PRZEJAWIAĆ SIĘ W TRZECH SFERACH:· ruchowej,· poznawczej,· dzieci może występować w dwóch, trzech sferach lub tylko w jednej. Typowe objawy nadpobudliwości w sferze ruchowej to: wzmożona ekspansja ruchowa i niepokój ruchowy. Dzieci, u których występuje ekspansja ruchowa charakteryzują się ruchliwością, biegają, skaczą, krzyczą na zajęciach, wyrywają się do odpowiedzi, machają rękami, są pełne energii, szukają każdej okazji, aby wyżyć się ruchowo. Pobudzanie to wzrasta, gdy dziecko jest w grupie. Przy większym nasileniu nadpobudliwości ruchowej może występować także niezręczność, niezborność, brak dokładności, precyzji co sprawia, że dzieci te ciągle coś tłuką, zrzucają, łamią i ulegają wypadkom. Często się wiercą, nie potrafią się sprawnie ubrać, czy spakować swoich rzeczy. Inaczej objawia się niepokój ruchowy. Dzieci wykonują wtedy wiele drobnych, niepotrzebnych ruchów, np. bazgrzą po zeszycie, obgryzają ołówek, skrobią po stoliku. Nadpobudliwość w sferze poznawczej przejawia się inaczej niż w sferze ruchowej. Dziecko nie może skupić się na jednej rzeczy, ciągle je coś rozprasza, powodując nadmierne pobudzenie w centralnym układzie nerwowym. Odwraca się, rozmawia z kolegami, nie słucha co się dzieje na zajęciach, zwraca uwagę na każdy szmer, głośno go komentując, a wyrwane do odpowiedzi nie wie w ogóle, o co jest pytane. Odrabianie zadania trwa długo i z małymi efektami w zeszycie, często są niedokończone zdania, wyrazy, gubione litery. Wypracowania nie mają logicznego ciągu, są chaotyczne. Zaburzenie koncentracji może wzrastać przy powstawaniu napięć emocjonalnych, na przykład przed klasówką czy odpowiedzią. U tych dzieci może także występować wzmożona wyobraźnia. Zaczyna wtedy przeważać świat fantazji nad rzeczywistością. Dziecko takie jest zamyślone, pogrążone w swoim świecie, czasami coś mówi do siebie lub nie na temat, robi miny, nie śledzi tematu zajęć i nie uważa. Nadpobudliwość psychoruchowa w sferze emocjonalnej. Objawy tego typu nadpobudliwości są wielorakie, głównie polegają na zwiększonej wrażliwości na działające bodźce. U dzieci tych występują intensywniejsze reakcje uczuciowe na zdarzenia czy sytuacje. Są konfliktowe, mają trudności w przystosowaniu się do wymagań przedszkolnych. Obrażają się, bywają drażliwe, agresywne, łatwo przechodzą od płaczu do śmiechu. Nadpobudliwość emocjonalna może objawiać się także w postaci wzmożonej lękliwości. Pojawia się wtedy niepokój, lęk, strach przed różnymi sytuacjami, zwłaszcza szkolnymi. Przy odpowiedzi dzieci te pocą się, czerwienią lub bledną. Czasami nie są w stanie wydobyć z siebie głosu. Nadpobudliwość emocjonalna może się też przejawiać w sferze uczuć wyższych, głównie społecznych. Dzieci nadpobudliwe przeżywają cudzą krzywdę, zamartwiają się, płaczą, są egocentryczne. Wtedy zbyt mocno przeżywają swoje niepowodzenia, nieporozumienia w domu czy wśród DO PRACY Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM:- mieć zrozumienie dla słabości dziecka i bezwarunkowo je akceptować,- unikać stawiania dzieciom zbyt wielu i/lub trudnych zadań,- kierować się realistyczną oceną możliwości dziecka,- stawiać właściwe wymagania, by przez to umożliwić dziecku przeżycie sukcesu,- udzielać dziecku pochwały i okazywać uznanie za osiągnięcia zgodne z jego możliwościami,- unikać pośpieszania dziecka,- nie przekraczać rzeczywistej wytrzymałości dziecka, także wtedy gdy mogłoby to wynikać z długości zajęć rytmiki,- unikać sytuacji które z dużym prawdopodobieństwem prowadzą do konfliktu,- nie dopuszczać (np. rozmowy w grupie) do wyśmiewania mniej sprawnego dziecka,- nie zauważać potknięć, które wynikają z niezgrabności ruchowej dziecka lub jego niepokoju ruchowego,- różnicować problemy istotne i nieistotne, a reagować tylko na niektóre istotne,- zaakceptować rzeczywisty niepokój ruchowy dziecka i skierować go na możliwe do przyjęcia formy zachowania,- w istotnych zakresach działania określić czytelne granice,- nie pozwalać niczego osiągać poprzez agresywne zachowania,- nie stosować żadnego odroczenia karania, także dla agresywnego zachowania,- wspólnie z dzieckiem szukać rozwiązania, jak można uczyć jego zachowania znośnym dla grupy, np. przez „okresowe wyłączenie” (time – out),- stale nie upominać i nie zachęcać,- dawać krótkie i jasne polecenia, długie wyjaśnienia mogą być nie przyjęte,- jasno planować i prowadzić zajęcia,- podczas wyjaśniania reguł mieć bardzo dobry kontakt z dzieckiem, jeśli zachodzi potrzeba, najpierw objąć dziecko, popatrzeć mu w oczy a dopiero potem mówić,- podczas wykonywania zadań wymagających dużej koncentracji eliminować w miarę możliwości nietypowe i rozpraszające uwagę bodźce,- gdy dziecko rozprasza się, zapomina się, przypomnieć mu rozpoczęte zdanie,- stopniowo przenosić na dziecko odpowiedzialność również za jego postępowanie,- cierpliwie znosić pogorszenia w zachowaniu się dziecka i rozczarowania,- bezwzględnie unikać zawstydzania i znieważania NA NIEWŁAŚCIWE DZIECKA NADPOBUDLIWEGO POWINNA BYĆ:- szybka – powinna nastąpić natychmiast po przewinieniu – wyciąganie konsekwencji w kilka godzin lub dni po zdarzeniu raczej nie ma działania wychowawczego, dziecko odbierze ją jako niesprawiedliwą przykrość. Poza tym tak długie oczekiwanie na karę jest dla dziecka psychiczną torturą,- skuteczna – czyli doprowadzona do końca. Doskonała konsekwencja nie odniesie żadnego skutku, jeśli rodzice zrezygnują z jej przeprowadzenia lub przerwą je w połowie. Dziecko następnym razem poczuje się bezkarnie,- sprawiedliwa – konsekwencja powinna być odpowiednia do przewinienia, to znaczy nie powinno się karać dziecka zabraniem wszystkich przyjemności za to , że nie chciało zjeść obiadu, ani zakazem obejrzenia bajki za wyrzucenie kota z 10 pietra,- słuszna – konsekwencja powinna być związana z rzeczywistym przewinieniem dziecka,- sympatyczna – dziecko nie jest przestępcą, a więc nie jest złe. Po prostu popełniło błąd za który musi ponieść karę. Nie odbierajmy mu swojej miłości,- słowna – absolutnie nie fizyczna. Zadając ból słabszej istocie, poniżając ją, nie uczymy dziecka żadnych zasad. Poza jedną – rację ma osoba, która mocniej uderzy, która złamie wolę kogoś mniej wysportowanego, sprytnego, DO WYCHOWANIA DZIECKA NADPOBUDLIWEGO- odróżniaj rozmowy i dyskusje do od wydawania poleceń i stawiania wymagań,- nie myl jednego z drugim i wymagaj tego od dziecka i całej klasy,- zdecydowanie i stanowczo unikaj podejmowania sporu i dyskusji tam, gdzie wymagane jest posłuszeństwo,- nie bój się być stanowczym rodzicem – nie koliduje to z miłością do dziecka,- prowadź z dzieckiem częste rozmowy wtedy, gdy jest pogodne, ciekawe świata, otwarte. Dyskutuj z nim, pokazuj mu różne perspektywy spojrzenia na tę samą sprawę, różny sposób odczuwania przez innych ludzi świata i cudzych działań. Wieczorami staraj się by rozmowa była spokojna, nie obciążająca poczuciem winy dziecka. Lepiej wrócić pamięcią do tych zdarzeń i zachowań, które były przyjemne lub stanowiły konstruktywne rozwiązanie problemów i pokonanie jego dotychczasowych słabości,- gdy wymagasz czegoś, wyrażaj się jasno, krótko w sposób zrozumiały dla dziecka. Wypowiadaj polecenie głosem pogodnym ale zdecydowanym i stanowczym, nie pozostawiającym wątpliwości co do gdy mówisz zbyt długo - dziecko może z potoku słów nie wyłowić polecenia,- gdy udzielasz wyjaśnień – dziecko może zrozumieć je jako tłumaczenie się z czegoś, a więc powód do podważenia polecenia (tak się tłumaczy, jakby nie był pewien swojej racji i zasadności polecenia),- gdy zbyt wiele zrzędzisz i narzekasz – podnosisz u dziecka poziom niepokoju, może nie umieć zorganizować się by wykonać polecenie lub po prostu przestanie cię słuchać,- gdy je obwiniasz – wzbudzasz poczucie winy, czym uruchamiasz jego mechanizmy obronne – nie dziw się, że zacznie się bronić, dyskutować z Tobą. Potraktuje Twoje słowa jak karcenie, a nie polecenie,- gdy używasz zwrotów „…czemu ty zawsze…”, „…bo ty nigdy…” – może pomyśleć, że właśnie tego od niego naprawdę oczekujesz, przyjąć to jak scenariusz własnej roli i dostosować się. Odniesiesz skutek odwrotny do agresywnemu i nadpobudliwemu psychoruchowo można pomóc: - organizując im środowisko zewnętrzne - uporządkowane otoczenie to ważny element ewentualnego leczenia farmakologicznego. Takie dziecko żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i dlatego świat wokół niego powinien być uporządkowany,- dziecko nadpobudliwe potrzebuje więcej zrozumienia, tolerancji i cierpliwości ze strony dorosłych. Warto pamiętać, że jego zachowania, męczące dla otoczenia, jemu samemu sprawiają również poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały,- wprowadzaj porządek i rutynę. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały. Znana pora wstawania, posiłków, obowiązków i kładzenia się spać. Daje im to poczucie bezpieczeństwa i stałości. Poza tym układ nerwowy i cały organizm dziecka ma czas na regenerację,- ograniczaj bodźce – ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w domu był spokój. Należy unikać puszczania głośnej muzyki, zapraszania często i wielu gości naraz, trzeba ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem. Trzeba dbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności. Kiedy je, niech nie gra radio, kiedy czyta, niech nie je itd.,- staraj się planować – dzieci nadpobudliwe wytrąca z równowagi wszystko co jest nagłe i niespodziewane. Dlatego jest dobrze w domu,- przewiduj za dziecko wydarzenia – rozkładaj jego przyszłe zadania na prostsze, mniej odległe czynności i natychmiast nagradzaj dziecko. Celem tych zabiegów jest zastąpienie dziecka wewnętrznych niewłaściwie funkcjonujących systemów informacji, zasad i motywacji,- zadbaj o miejsce pracy dziecka – każde z nich w wieku szkolnym, a zwłaszcza nadpobudliwe powinno mieć wygodne i ciche miejsce pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Najlepszy będzie jasny blat, lampa i dwa pojemniki: na kredki i długopisy,- staraj się interweniować w sytuacjach konfliktowych w jakie uwikłało się Twoje dziecko, reguluj jego zachowania, ucz go innego sposobu negatywnych nauczyciel lub opiekun pracujący z dzieckiem nadpobudliwym powinien charakteryzować się następującymi cechami:- stabilnością emocjonalną - zdolnością nawiązania kontaktu z dzieckiem z zaburzeniami - poczuciem humoru i zdolnością do zabawy- bezpośredniością i uczciwością - energiąPamiętajmy, nawet najdłuższa droga zaczyna się od zrobienia pierwszego mgr Mariola Stefaniak – nauczyciel nauczania poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę NaukaW Polsce najważniejszymi aktami prawnymi gwarantującymi prawa dziecka są: Konstytucja RP, Konwencja o Prawach Dziecka, Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka, przepisy prawa cywilnego, rodzinnego i karnego. W świetle polskich przepisów dzieci do 13. roku życia nie mają zdolności do czynności prawnych.
Wstęp………2Rozdział 1. Zrozumieć ADHD Istota ADHD………4 Przyczyny występowania zaburzenia………6 Objawy ADHD………9 Diagnoza ADHD………14 Metody diagnozowania………16 Współwystępowanie innych zaburzeń………19 Rozdział 2. Uczeń z ADHD Edukacyjne potrzeby dziecka z ADHD………22 Dostosowanie otoczenia do dziecka nadpobudliwego………23 Wpływ zaburzenia na naukę szkolną………26 Praca licencjacka nauczyciela z dzieckiem nadpobudliwym………31 Klasa integracyjna jako środowisko dla dziecka zaburzonego………35 Rozdział 3. Metody leczenia ADHD Farmakologiczna pomoc dziecku………38 Psychologiczna pomoc dziecku………41 Praca licencjacka rodziców z dzieckiem nadpobudliwym………47 Współpraca rodziców z nauczycielami……… 50 Zakończenie………53 Bibliografia………57 Pobrań : 1 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Po wpisaniu kodu, kliknij "Pobieram PDF/DOCX", pobieranie rozpocznie się automatycznie Koszt 25 zł netto | 30,75 zł brutto Jj5L. 238 151 258 383 346 125 24 114 314